In de reeks [ART]IFICIEEL duiken we in de wonderlijke wereld van de artificiële intelligentie. Hoe verhoudt die zich tot kunst en schoonheid? Wat zijn de uitdagingen? Wat zijn de gevaren? En beter nog: wat zijn de oneindige mogelijkheden? In deze aflevering verkent redacteur Yves Joris het artificiële universum van Flora Miranda.
[ART]IFICIEEL – Flora Miranda, een ontdekkingsreis in de fygitale wereld
Artikel
Goedemorgen Flora, het is een genoegen om met jou te praten. Laten we meteen beginnen. Hoe zou je jouw artistieke stijl omschrijven?
Goedemorgen, het genoegen is geheel van mij. Mijn artistieke stijl zou ik omschrijven als een symbiose van futurisme en organische vormen. Ik ben gefascineerd door de grenzen tussen mens en machine, natuur en technologie. Mijn werken verkennen deze grenzen en proberen een nieuwe esthetiek te creëren waarin deze elementen samenkomen.
Zo begon het fictieve interview dat het artificieel intelligentie brein van ChatGPT me voorschotelde. Heel beleefd, dat wel. En er zaten enkele zaken bij waarop ik wel dieper wou ingaan. Daarom vond ik het een beter idee om naar de kunstenaar zelf te trekken en haar bij een tasje sterke koffie enkele echte vragen voor te leggen.
Laat ons gewoon bij het begin beginnen. Wie is Flora Miranda?
Dat is een heel moeilijke vraag. (lacht) Ik ben modeontwerper. Ik woon momenteel in Antwerpen en werd geboren in een Oostenrijkse familie, een creatief nest waar kunst en experimentele muziek hand in hand gingen. Al van jongs af aan werd mijn aandacht getrokken door de digitale wereld. Misschien wel omdat muzieknoten in feite een wiskundige notatiemanier van een creatieve uiting zijn. Als tiener hield ik me bezig met schilderkunst op basis van beelden die ik eerst met photoshop bewerkte. Voor mij is schilderkunst steeds een manier geweest om 3D-beelden in een 2D-omgeving weer te geven. Maar ik wilde meer. Ik wilde verschillende technieken samenbrengen en dan is de modewereld voor mij de ideale wereld waar ik dat kan verwezenlijken. Je creëert kledij die moet aangepast zijn aan de dynamische omgeving van het lichaam.
Toch nog steeds ver van de digitale leefwereld, lijkt me.
Ja en neen. Op de academie lag de nadruk zelden op technologie, maar dat hield me niet tegen. Qua concept en storytelling vormde technologie de rode draad van mijn creaties. Ik raakte meer geïnteresseerd in de digitale concepten dan in de verhalen zelf. Daarom ging ik op zoek naar mensen waarmee ik kon samenwerken: programmeurs, creative coders en data scientists hielpen me om mijn kennis verder op te bouwen. Na mijn studies aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen werkte ik een tijdje als freelancer voor modeontwerper Iris Van Herpen. In 2017 richtte ik IT Pieces op, een format dat bedrijven helpt bij het commercialiseren en visualiseren van data.
Ik maakte voor het eerst kennis met je werk tijdens de expo Router waar je mode verschillende locaties in de Antwerpse binnenstad inpalmde. Het waren verschillende creaties met steevast een uitgangspunt: storytelling door technologie.
Dat klopt. Met IT Pieces vertaal ik data naar kledij, een boeiende synergie tussen mode en de bedrijfswereld. Zo voerden werknemers van het Antwerpse advocatenkantoor Cresco data in van verschillende contracten die vervolgens door hashing verhakkeld worden tot een sliert gecodeerde gegevens die aan de basis liggen van een van mijn modeontwerpen. Voor een ander project werkte ik samen met KBC. We baseerden ons op bepaalde gegevens uit Kate, de digitale assistent van de bank. “Begreep Kate de gestelde vraag?” en “Werd het juiste antwoord gegeven?”. Met deze binaire input ging ik aan de slag en. We ontwierpen een installatie waarbij twee figuren in fysieke dialoog met elkaar traden. Hoe juister vraag en antwoord, hoe dichter ze toenadering bij elkaar zochten.
Momenteel ligt je focus op mode. Wat mogen we daar in de toekomst en zelfs in het heden van verwachten?
Met programma’s als Dall-E of Midjourney kan je via prompting (waarbij een beeld gegenereerd wordt op basis van een tekst die ingevoerd wordt) een eigen beeld creëren. De uitdaging blijft vooral om dit beeld te vertalen naar de toestellen die de opdracht moeten uitvoeren. Weef- en breimachines gebruiken nu eenmaal niet dezelfde taal als een computer. In feite voel ik me bij momenten meer een vertaler dan een modeontwerper. (lacht)
Heb je geen schrik dat technologie op een bepaald moment de modeontwerper overbodig zal maken?
Ik maak me geen illusies. De vraag die men zich moet stellen is op welk moment dit zal gebeuren. Mode op afspraak. Misschien is dit wel de oplossing voor de groeiende kledijberg van onverkochte broeken en T-shirts. Alleen nog wat besteld wordt, zal de weg naar de productieketting vinden.
Momenteel focus je op minder alledaagse kledij. Op je blog kunnen geïnteresseerden kennis maken met je creaties.
Inderdaad. Een mooi voorbeeld van een cross-over is de Phaser BoDY Scarf, een creatie met de ondertitel 66 minuten, 66 graphics, 66 sjaals. Elke sjaal is een uniek generatief kunstwerk gebaseerd op Xerrox Vol. 2 van componist Alva Noto, dat diende als inspiratiebron voor de gelijknamige dansvoorstelling van Ballet of Difference. Samen met generative artist Dan Tapper creëerde ik sjaals met een print die het resultaat is van een muzieksequentie van één minuut.
Ik krijg zelf bijna een data-overload van alle informatie die Flora me in haar enthousiasme meedeelt. Bij het afscheid overhandigt ze me het boek I Am Digital. Om alles nog eens rustig na te lezen. In 352 bladzijden neemt ze de lezer mee op haar fygitale (fysieke en digitale) reis. Een reis die nog lang niet afgelopen is.
![[ART]IFICIEEL – UUmwelt, een artificieel ecosysteem](/sites/default/files/styles/teaser_image_md/public/2024-01/vip-13449.jpg?h=4362216e&itok=PRarJNky)
![[ART]IFICIEEL - Simon Van Parys op verkenning in het universum](/sites/default/files/styles/teaser_image_md/public/2024-03/Header%20Sat-N8%20%282023%29%20-%202.jpg?h=518302b2&itok=TAy8rppo)
