Pieter Jennes - Een verhaal als start, een doel als excuus

De titel An apple can’t be tired intrigeerde me, samen met het campagnebeeld van de tentoonstelling in de Kortrijkse Paardenstallen, georganiseerd door Be-Part. De beeldtaal sprak me aan. Het oogde een beetje naïef, maar dat was het duidelijk niet. Beslist grappig: een vrouw, ganzen en appels in de nabijheid van een berk, en niet te vergeten, een aan een boom gespijkerd bordje met de boodschap dat hondendrollen opgeruimd moeten worden. Over wat de ganzen achterlieten werd dan weer niets vermeld. Met de nodige nieuwsgierigheid bezocht ik de succesvolle tentoonstelling van Pieter Jennes (1990) meer dan een keer.

Slecht in balsporten

Pas in het eerste leerjaar ontdekte men dat Pieter dyslexie had en dat er iets mis was met zijn dieptezicht. “Daarom ben ik slecht in balsporten,” zegt hij en verwijst me door naar de website badatsports.com. Pieter werkte hard en overwon problemen. Hij ging naar de tekenschool in Ranst, waar hij woonde, want beter nog dan met taal drukte hij zich beeldend uit.

Als achtjarige bezocht hij met zijn ouders het bisschoppelijke paleis van Albi, waar nu het Musée de Toulouse-Lautrec is gevestigd. “Ik onthoud daarvan zalen vol blote vrouwen en een holle wandelstok waarin je sterkedrank kon verstoppen. Ik denk dat de mengeling van jaloezie en afkeuring van mijn ouders een grote indruk op mij heeft gemaakt. Sinds dat bezoek gebruik ik hetzelfde monogram, geïnspireerd op Toulouse-Lautrec, dat hij op zijn beurt haalde bij Japanse meesterprinters en hun stempels op de prenten die hij verzamelde. Ook het Panorama van de Slag bij Waterloo (Domein van de Slag bij Waterloo, Eigenbrakel) heeft mijn kinderhersentjes ernstig doen knetteren.”

Zijn eerste tentoonstellingen waren samenwerkingen met andere kunstenaars, bijvoorbeeld bij Lokaal 01 in Antwerpen - helaas ook verdwenen omwille van een gebrek aan financiering. Maar na zes jaar schilderen had hij eigenlijk zijn werk nog niet echt getoond. Een atelier betrok hij in een oude wasserij, waar ook het kunstencentrum Extra City zat. Tom Volkaert (1989), die er eveneens een atelier had, bracht hem in contact met de kunstenaars met IJslandse roots die het ABC Klubhuis openhielden en werk exposeerden. Het initiatief had een erg interessante programmatie. Baldwin Einarsson (1985), een van de initiatiefnemers, zag zijn werk en nodigde hem uit voor een tentoonstelling. Jennes verkocht vlot en trok ook de aandacht van een reeks galeriehouders. Na een expositie in galerie Whitehouse in Lovenjoel, waar vriend en kunstenaar Warre Mulder (1984) hem had geïntroduceerd, koos hij in 2019 definitief voor Gallery Sofie Van de Velde. Vandaag wordt hij in de Verenigde Staten vertegenwoordigd door Nino Mier Gallery en Gallery Vacancy in Shanghai brengt hem straks op de Friezebeurs in Seoel. Jennes is vele mensen uit de kunstwereld erg dankbaar voor de kansen en de steun die hij kreeg en krijgt.

Bij mijn bezoek is hij volop bezig met een nieuwe reeks. Aanknopingspunt is de brand in een circus in Berchem in januari 1932. De brand zou aangestoken zijn door een gewezen clown van het circus die bij de concurrentie was gaan werken. Verschillende olifanten werden getroffen door de brand en twee van hen stierven ter plaatse. Ze werden begraven op een plek waar zich nu de ring van Antwerpen bevindt. Bij de aanleg is hun gebeente opgegraven en aan de Luikse universiteit geschonken. Genoeg stof om aan de slag te gaan: de clown wordt eerder een harlekijn en de olifanten gaan een eigen leven leiden. Daarnaast maakt Jennes kleine bronzen olifanten en andere dieren die vlammend door het leven gaan. Zo schept hij driedimensionale beelden die dan weer opduiken in zijn schilderijen. Het is niet de gruwel die hem aantrekt, maar wel beelden als interessante plastische gegevens met bijna filmische eigenschappen. Dat driedimensionale werk was ook verrassend aanwezig in de Kortrijkse tentoonstelling. Met een reeks textiele ganzen in diverse situaties bespeelde hij op een zeer intelligente manier de ruimte.

Ter afwisseling maakt Jennes dan weer etsen gebaseerd op vroegere schilderijen. Zo’n ander medium biedt andere mogelijkheden. Tijdens ons gesprek verwijst hij naar het werk van Edgard Tytgat (1879-1957), van wie hij onlangs een houtsnede aankocht.

Pieter Jennes staat pas aan het begin van een loopbaan als kunstenaar, maar het gaat snel. Zijn positieve ingesteldheid, ongebreidelde interesse, werklust en nieuwsgierigheid staan borg voor een steeds verdere evolutie van zijn creatieve mogelijkheden. “Ik kijk niet alleen naar de plaatjes in de kunstboeken, ik lees ook de teksten,” merkt hij schalks op.